Het was de meest kansloze versierpoging ooit en toch werd Alice de volgende ochtend wakker naast de man die in het café met dat idiote verhaal op de proppen was gekomen. Misschien kwam het door het late tijdstip en de wijn. Het feit dat ze zo alleen was, nadat ze met dichtslaande deur vertrokken was van het feest van haar beste vriendin. Of misschien waren het gewoon zijn donkere krullen, dat kan ook. Wat deed het er toe? Ze had hem meegenomen en nu zat hij in zijn onderbroek op de rand van het bed ingewikkeld uit het raam te staren.

Aha, dacht Alice, een onderbroek-weer-aan-trekker.

‘Alice,’ zei hij, ‘ik moet je iets bekennen.’
‘Oké.’ Alice hoopte op een vriendin, of een gezin zelfs. Zodat ze hem met veel misbaar lekker snel en ethisch verantwoord de deur kon wijzen. Ze moest nog een hoop doen. Die vriendin bellen, bijvoorbeeld. En Jimmy. Een manier vinden om ‘sorry’ te zeggen, zonder al te veel gezichtsverlies te lijden. Maar hij pakte haar hand en keek haar recht in de ogen. Kwetsbaar en verliefd.
‘Ik kom helemaal niet uit 2230 en jouw toekomstige achterachterkleindochter wordt niet de aanvoerder van het Verzet tegen het Systeem. Ik heb tegen je gelogen, sorry.’
‘Ja duh,’ zei Alice.
‘Hoe bedoel je?’ Hij klonk beteuterd.
‘Hallo, waar zie je me voor aan?’
Hij stond op en ging op zoek naar zijn kleren. ‘Ik kom eigenlijk uit 2099, ik werk voor een bedrijf dat in opdracht van de overheid de geboorte van terroristen ongedaan maakt. Die heldenverhalen verzinnen we omdat mensen graag horen dat ze belangrijk zijn. De uitverkorene en zo. Ze werken dan makkelijker mee, maar- Het is helemaal doorgeslagen. Het begon met het afwenden van rampen, maar het is een fokprogramma geworden. Dat realiseer ik me pas nu. Door jou. Alle impulsiviteit wordt eruit gewist. Het is daar saai, Alice. In de toekomst, bedoel ik. Alles is zo verrekte veilig. Dit is voor het eerst dat ik door een wildvreemde het bed in ben gesleurd en ik voel me helemaal-‘
‘Ho. Wacht even.’ Alice onderdrukte de aanvechting om uit bed te springen. Hij was al half aangekleed en zij nog poedelnaakt. ‘Ik heb jou het bed in gesleurd? Is dat hoe het volgens jou is gegaan?’
‘Nou ja, ongeveer. Bij wijze van spreken.’ Hij knoopte zijn stropdas. Dat had ook meegespeeld, dacht ze nu. Dat pak. Alice werd nooit aangesproken door mannen in pak. Ze wist niet eens of ze weleens eerder in het echt een man in pak had gezien.
‘Hallo,’ zei ze, ‘je wist niet hoe snel je mij naar hier moest krijgen.  Het was net alsof ik bij Tom Boonen op de bagagedrager zat.’
‘Wie?’
‘Tom Boonen. Dat is een wielrenner. Fietst voor de formatie van Etixx-Quick Step. Het doet er niet toe.’ Ze ging rechtop zitten en hield de deken voor haar borst. ‘Het gaat in elk geval wat ver om te zeggen dat ik jou in bed heb gesleurd.’
Hij zette zich op de rand van het bed en hield zijn hoofd in zijn handen. ‘Ik wil niet terug, Alice. Ik wil blijven.’
‘Uhm…’ zei Alice. Een ontsnapte gek, waarom ook niet. Ze vroeg zich af of ze iemand moest bellen. Een instantie, of iets dergelijks.
Hij keek haar aan. Rode ogen, maar misschien kwam dat door de kater. ‘Mijn baas zal een ander sturen. Iemand die zal voorkomen dat wij elkaar überhaupt ontmoeten. En als diegene daar niet in mocht slagen, zal hij weer een ander sturen. Net zolang tot het loopt zoals het moet lopen.’
Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd en stond op.
‘Wij zullen elkaar niet herinneren. Dat is het ergste. Dit – jij , ik – het is niet eens gebeurd.’
‘Oké…’ zei Alice, terwijl hij naar de deur liep. ‘Ik vond het desalniettemin gezellig.’ Continue reading Gewoon een lekkere tosti →

‘Tjee,’ assembleerde rechercheur Niewold de in tientallen stukken gezaagde overledene tot een anatomisch correct geheel, ‘ik ben helemaal sprakeloos.’ Agent Van Hoepen stond in een zijbeuk van de kathedraal  en trok aan zijn onderlip. ‘Zeg,’ vervloekte Niewold binnensmonds de korpschef  die met deze passieve joker op de proppen was gekomen, ‘zou je niet eens wat aanwijzingen verzamelen?’ Van Hoepen peuterde een Fisherman’s Friend uit een zakje en stak hem in zijn mond. ‘Mmm,’ zei hij, ‘lekker.’
‘Daar,’ wees Niewold hem op een spoor. ‘En daar,’ knikte ze naar een aanwijzing. ‘En als je zo vriendelijk zou willen zijn om even een verband te leggen tussen die hint en dat bewijsstuk daar, dan komen we misschien vandaag nog achter de identiteit  van het slachtoffer.’
Van Hoepen slofte quasi-nonchalant de zijbeuk uit en inspecteerde semi-geïnteresseerd een rij klapstoeltjes.
‘Ik ken haar,’ zei hij. Hij knikte zo achteloos als hij kon in de richting van Niewolds postmortale legpuzzel. ‘Dat is de vrouw van mijn internetprovider.’
‘De vrouw van je internetprovider,’ herhaalde Niewold Van Hoepen.
‘Yep,’ zei Van Hoepen, terwijl hij met een bewaard stokje van een Magnum een stukje kauwgum onder zijn zool vandaan peuterde.
‘En die ken je hoe?’ kon Niewold zijn bloed wel drinken.
‘Via mijn internetprovider,’ zei Van Hoepen schouderophalend, ‘hij is met haar getrouwd.’

Een huiszoekingsbevel, een lugubere ontdekking in een garagebox, een stijf optreden in een misdaadprogramma, een klopjacht, een achtervolging in een zwarte Audi A1 die compleet met allerlei extra’s ook in andere kleuren leverbaar is, een arrestatie met veel vertoon, een door Kaps & Meulenbelt Advocaten ontdekte vormfout, een vrijspraak en een op gesteggel over kinderen gestrande affaire met een toevallig passerende collectant van de Hartstichting later, stond Niewold, na een in een verzoek tot overplaatsing uitgelopen handgemeen met Van Hoepen, in het kantoor van rechercheur Mulder op een keukentrapje en verving een lampje.
‘Pas op,’ hing Mulder in een hoek op de divan, ‘dat je bij het vervangen van het lampje niet van dat keukentrapje lazert, Niewold. Dan zijn we nog verder van huis.’
‘Zo,’ zette ze de schakelaar om, ‘nu kunnen we tenminste zien wat we zeggen.’
‘Kom,’ dronk Mulder zijn Fanta leeg, laten we een hapje gaan eten in Hier Had De Naam Van Uw Etablissement Kunnen Staan. Ik trakteer.’

‘Limburg,’ liet Niewold haar uitsmijter onaangeroerd, ‘breek me de bek niet open.’
‘Hunebedden,’ voldeed Mulder aan haar verzoek, ‘prachtig. Knap dat die oermensen toen al wisten waar later de provincie Drenthe zou ontstaan.’
Niewold keek naar hem. Naar zijn hoofd en zijn haren, de vanzelfsprekendheid waarmee hij op een stoel zat en voor het eerst viel haar iets op. Ze wist alleen niet wat.
‘Mulder,’ plukte ze de garnering van haar bord, ‘mag ik wat vragen?’
‘Uiteraard.’
‘Ben ik raar?’
‘Raar,’ bestelde Mulder meteen maar twee pinten bier, ‘wat is raar? Ik zeg altijd maar zo: je bent zo raar als je je voelt.’
Niewold schoot de garnering met een zucht tussen duim en wijsvinder de tafel over.
Ze proostten.
‘Weet ik veel,’ wees Mulder naar een man die al een kwartier door het raam naar binnen stond te loeren, ‘die man staat al een kwartier door het raam naar binnen te loeren. Kijk, dat vind ik nou raar.’
‘Die man,’ knikte Niewold, ‘die is me al een half jaar aan het volgen. Dat is gewoon een stalker.’
‘O, een stalker,’ nam Mulder een slok, ‘sorry, dat had ik niet gezien.’

‘Geen idee,’ knikte rechercheur Mulder naar de met bloed besmeurde  plastic pop die quasi nieuwsgierig uit een lichaamsholte van de overledene piepte, ‘hoe we dit aan de nabestaanden moeten vertellen.’ Agent Niewold haalde haar notitieblok tevoorschijn en wees naar een met bloed beschreven muur. ‘Kijk,’ constateerde ze trots, ‘een haiku.’
‘Een ollekebolleke,’ kwam Mulder naderbij, ‘zul je bedoelen.’
‘Wat?’ vroeg Niewold.
‘Ollekebolleke,’ stak Mulder een pijp op, ‘of Jiggery Pokery. Een in de jaren 70 uit het Engels taalgebeid naar het Nederlands overgewaaide versvorm. Twee keer vier regels, rijmschema ABCD EFGD, waarbij regel zes bestaat uit één woord met de klemtoon op – merkwaardig genoeg – de vierde lettergreep. Al met al erg arbeidsintensief en bepaald geen sinecure, daar het geheel de lezer op zijn minst een glimlach dient te ontlokken. Ik denk derhalve, klopte Mulder zijn pijp uit, ‘dat we de dader moeten zoeken in literaire kring.’
‘Interessant,’ raapte Niewold een door voornoemde slechterik verloren identiteitskaart van de grond, ‘daar had ik dus echt never nog nooit van gehoord.’

Een telefoontje, een arrestatie, een emotionele bekentenis en een veroordeling later, zaten Mulder en Niewold, nadat laatstgenoemde tot vier maal toe tevergeefs een uitsmijter had proberen binnen te houden, na een hoop vijven en zessen te wachten in de wachtkamer van een kliniek.
‘Wachtkamer,’ keek Mulder op zijn horloge, ‘de naam zegt het al.’
‘Ja,’ waardeerde Niewold het feit dat Mulder met haar was meegekomen en nam desondanks hopend dat hij verder zijn kop zou houden een oninteressant tijdschrift van een stapel.
‘Varens,’ knikte Mulder naar een stel bladplanten die in een hoek duidelijk al een tijdje geleden hun sfeerverhogende functies hadden neergelegd, ‘makkelijk in het onderhoud. In een lichtrijke omgeving zetten, regelmatig water geven en af en toe verpotten. Verder geen woorden aan vuil maken. Ze behoren tot een plantenfamilie die over de hele wereld verspreid is, vooral in bos- en wachtkamerrijke gebieden. Dat is het wel zo’n beetje.’
‘Ja,’ sloeg Niewold zonder die gelezen te hebben een bladzijde om.
‘Mijn ex,’ wees Mulder naar een nietszeggend schilderijtje, ‘heeft na de scheiding alle stillevens meegenomen. Waardeloze broddelwerkjes, maar desalniettemin wandversierselen. Vroeger-‘
‘Huaark,’ slaagde Niewold niet in haar opzet om met een nonchalante boer Mulder het zwijgen op te leggen. ‘Geeft niet,’ veegde Mulder het braaksel van haar trui, ‘dat zijn de zenuwen. Dat is, denk ik, heel normaal.’

‘Het zijn mijn zaken niet,’ parkeerde Mulder een medische ingreep later ’s avonds de Volvo bij Niewolds appartement, ‘maar wat ga je eigenlijk tegen je vriend zeggen?’
‘Wie zegt ik een vriend heb?’ staarde Niewold stuurs naar de lucht.
‘Aha,’ stak Mulder nog een pijp op, ‘op die fiets.’
‘Ik heb zin,’ knikte Niewold naar de sterrenhemel, ‘om met een bazooka al die sterren uit de lucht te knallen.’
‘Die zijn veel te ver weg,’ keek Mulder. ‘Dat haal je nooit.’
‘Nee, dat haal ik nooit,’ stapte Niewold uit de auto, ‘en zie jij ergens een bazooka?’

Ik remde voor een portemonnee. Hij lag op het fietspad langs het kanaal. Een elegant zwart portemonneetje van ene A. Novovic. Het bevatte drie bankpassen, twee creditcards, een pas van een sportschool, een muntstuk van 50 cent en heel veel verfrommelde papiertjes, waaronder een bonnetje van de platenzaak. A. Novovic had een cd van Laura Marling gekocht. Dat vond ik mooi. Iemand die helemaal naar de platenzaak gaat om daar de cd van Laura Marling te kopen.

Ik kon 2013 besluiten met een goede daad, ik moest de portemonnee bij A. Novovic zien te krijgen. Liefst voordat A. Novovic in de telefonische rompslomp van blokkeren en opnieuw aanvragen zou verzeilen.
Het portemonneetje lag er nog niet zo lang. Het zag er versgevallen uit. Ik keek over het fietspad langs het kanaal of ik ergens een A. Novovic zag. Uit de informatie van de pasjes kon ik niet opmaken of ik daarbij naar een man of een vrouw moest uitkijken.

Een frisse jongen kwam me tegemoet gefietst. Zijn kapsel bestond volledig uit woeste blonde lokken. Hij riep ‘Alles! Alles!’ door een roeptoeter naar vier identiek frisse jongens in een roeiboot. Het leek me niet iets wat A. Novovic snel zou doen.
Vier vissers die net niet naast elkaar zaten, sloot ik ook uit als kandidaat-A. Novovic.
In de verte zag ik een figuur op een brommer. Ik weet niet waarom, maar ik kon me A. Novovic niet goed voorstellen op een brommer. Daarbij, de figuur in de verte was duidelijk een dikzak op een soort Puch. Geen type dat helemaal naar de platenzaak gaat voor een cd van Laura Marling.
Verder was er niemand.
Dus.
Op internet vond ik in mijn regio maar één A. Novovic. Een vrouw die op een adres in Hoograven woonde. De A stond voor Ana. Haar profielfoto op Facebook was met veel tegenlicht gemaakt, zodat je haar gezicht niet precies kon zien. Toch vond ik dat ze er heel erg als een Ana Novovic uitzag. Ze had 992 vrienden, waarvan nul gemeenschappelijk met mij.

Een rijtjeshuis in een leuke levendige buurt, vijf minuten fietsen van mij vandaan.
Ik belde aan.
Een man van begin dertig in een badjas, deed open. Hij rook naar bier en zag eruit alsof hij de hele nacht lusteloos door pornosites had zitten klikken.
‘Ja?’
‘Woont hier een A. Novovic?’ vroeg ik.
‘Uhm…’ zei de man. Hij plukte aan zijn haar. ‘Ja, die woont hier.’ Uit de manier waarop hij keek, begreep ik dat wonen het enige was dat Ana Novovic nog op dit adres deed.
‘Ik heb een portemonnee gevonden,’ zei ik. ‘Het geld is weg, maar alle pasjes zitten er nog in.’
Ik gaf hem de portemonnee. Hij keek er in.
‘Waar?’ vroeg hij.
‘Op het fietspad, langs het kanaal. Ter hoogte van het casino.’
‘Van het casino?’ zei hij en stak de portemonnee in een zak van zijn badjas. ‘Gottegottegot…’
‘Misschien hebben dieven haar gerold, het geld eruit genomen en de portemonnee daar op de grond gegooid,’ opperde ik.
‘Ja,’ zei de man, maar ik zag dat er in zijn hoofd zich een ander scenario ontvouwde.

Twee jochies van een jaar of twaalf brachten een bom tot ontploffing. De ramen trilden. De man en ik schreeuwden Jezus. De jochies renden lachend weg.

‘Sorry,’ zei de man toen we op adem waren gekomen. ‘Ik heb je helemaal niet bedankt. Moet ik je nou een beloning geven? Ik weet niet goed hoe dit soort dingen werken.’
‘Geeft niet,’ zei ik, ‘ik weet ook niet hoe ik een beloning in ontvangst zou moeten nemen.’
De man knikte.
‘Ik hoop dat ze de passen niet al heeft geblokkeerd,’ zei ik.
‘Shit, ja. Ik zal haar meteen bellen!’ Hij vloog naar binnen om zijn telefoon te halen.
‘Doei!’ riep ik door de deuropening en fietste weg. De scène waarin de man belt, Ana Novovic niet opneemt en de man zich realiseert dat ze niet opneemt vanwege de nummerherkenning, wilde ik mezelf besparen. Dat mocht wel voor een keertje.

2013 zat er bijna op. Op de radio vroeg een presentator aan een gast of hij zin had in 2014. De gast zei ja. Hij kon ook niet echt anders.

Ik moet een peuter ophalen bij een filiaal van de kinderopvang. Een dochter van een vriendin die vast zit in een file.
‘Je moet aanbellen en zeggen dat je Dirk bent en dat je voor Emma komt,’ had ze aan de telefoon gezegd, ‘dan weten ze daar genoeg.’
Het filiaal heet ‘De Blauwe Watoessie.’ Als ik aankom staat de kleuterleidster al klaar in de deuropening.
‘Jij bent zeker Dirk,’ zegt ze vriendelijk. Ze heeft kerngezondkleurige wangen, kort krullend haar en een erg goede tandarts.
‘Ja,’ zeg ik.
‘Anouk had je omschreven,’ zegt ze. ‘kom verder.’ Ze klinkt vrolijk, maar er zit iets zorgelijks bij. Alsof ze zo haar eigen gedachten heeft over Anouks plan om Emma aan mij mee te geven. Of misschien heeft Anouk in haar omschrijving van mij iets zorgwekkends gezegd. Dat kan. Ik maak me tegenwoordig minder zorgen over wat mensen van mij denken. Althans, dat is het idee. Het is onderdeel van een traject.

De kleuterleidster gaat me voor door een lange gang waarin het wemelt van de dreumesen. Overal zijn ouders in de weer met jasjes en rugzakjes en tegenstribbelend kroost. Een volwassen man zit op zijn hurken en zegt ‘papa doet de knoopjes dicht.’ Hij ziet er doodmoe, maar op een vreemde manier toch fit uit. Alsof iemand hem onder hypnose heeft toegefluisterd dat hij barst van de energie.

Emma maakt onderdeel uit van de Ottertjes. De Ottertjes zitten helemaal aan het einde van de gang. De wandeling duurt te lang om te blijven zwijgen, maar ik weet niet goed wat je zoal uit de losse pols tegen een kleuterleidster zegt.
‘Wat is een watoessie?’ vraag ik.
‘Wat?’ zegt de kleuterleidster.
‘De blauwe watoessie,’ zeg ik. ‘Wat is dat?’
‘O,’ zegt ze, ‘dat is de naam van de opvang.’

De kleuterleidster wijst naar een lokaal. ‘Emma is daar. Ze is de hele dag al een beetje moe en ze heeft niet veel gegeten. Ze zal misschien even aan je moeten wennen, maar daar moet je niet van schrikken.’ Ik knik. Anouk had ook al zoiets gezegd. Zowel Anouk als de kleuterleidster lijken zich meer zorgen om mij, dan om Emma te maken. Lief bedoeld waarschijnlijk, maar ik begin een beetje boos te worden.
Zodra Emma me herkent, begint ze te brullen. Logisch, natuurlijk. Peuters kunnen niet overweg met verandering. Ze kent me als visite, ik hoor niet in dat dagverblijf thuis en dus is er sprake van een verwarrende situatie. Haar angst is stompzinnig, maar herkenbaar. Even overweeg ik om hartverscheurend met haar mee te huilen, waarschijnlijk zou ik haar daarmee nog stil krijgen ook. Maar dan zou de kleuterleidster mij weer eng vinden. Ik wil niet dat de kleuterleidster mij eng vindt.

Het gehuil van Emma is ook voor haar mede-ottertjes aanstekelijk. De één na de ander begint met krijsen. Ik voel me als Jodie Foster in die gevangenisscène uit Silence of the Lambs waarin de gevangen haar van alle kanten obsceniteiten toeschreeuwen. Ik probeer het gehuil net als Foster van me af te laten glijden.
‘Wat is hier aan de hand?’ Een collega van de kleuterleidster staat met haar handen in haar zij in de deuropening. Een uit de kluiten gewassen exemplaar van begin veertig uit een boek van Roald Dahl.
‘Niets,’ zegt de kleuterleidster snel, ‘Emma moet even wennen.’
De uit de kluiten gewassen collega kijkt naar mij. ‘Een vriend van Anouk,’ verduidelijkt de leidster ongevraagd. De collega kijkt alsof ze achter mijn sociale onhandigheid en intellectuele huidskleur een of andere geflipte lone wolf vermoedt. Een gek met een mes. Vreemd genoeg bevalt die benadering me beter dan dat vooringenomen medelijden van de kleuterleidster. Ik beantwoord haar strenge blik met een ongepast liefdevolle. Het werkt. Ze gaat weg zonder iets te zeggen.
Ik ben een lone wolf van pluche.

Het gehuil van Emma blijft de aandacht trekken. Op het plein voor de Blauwe Watoessie word ik aangesproken door een vrouw met een ventje op de arm. ‘Jij bent zeker een vriend van Anouk?’ Ik knik. ‘Ze moet even wennen,’ zeg ik.
‘Ze mag ook bij ons komen spelen, hoor. Toch, Mees?’ Mees hikt. Hij is niet helemaal jofel.
‘Poes!’ wijst Emma ineens opgetogen. ‘Poes!’ Ik kijk. Emma heeft een punt.
Er is sprake van een poes.
De vrouw haalt een telefoon tevoorschijn. ‘Ik bel Anouk wel even.’

Een paar dagen later speel ik pool met een vriend in een café. Aan de bar staat een groepje uitgelaten jonge vrouwen luidruchtig te wezen. Een reünie van een jaarclub, of iets dergelijks. De kleuterleidster en ik doen alsof we elkaar niet hebben gezien.
De vriend krijt de keu. ‘Het lastige van pool is dat het alleen lukt wanneer je het benadert alsof je de Koning Met De Keu bent,’ zegt hij, ‘maar je bent natuurlijk eigenlijk gewoon een droplul met een stokkie.’ Ik knik.
Bij de bar schiet de kleuterleidster in de lach. Er is klaarblijkelijk iets leuks gebeurd.